Een serie van 150 unieke prenten op ongebleekt katoen. Het leest als een beeldverhaal waarin een waterkolk een metamorfose ondergaat van chaos naar helderheid.

In deze meditatieve installatie onderzoek ik de menselijke afhankelijkheid van water. Zuiver water kent steeds meer schaarste door vervuiling. Wereldwijd is er gebrek (droogte, verspilling, uitputting) of juist een teveel aan water (overstroming, zuigende draaikolken, explosie en verdrinking).

In deze installatie zoek ik naar perspectief en de essentie van zuiver water. Water en dorst zijn hierin metafoor voor verlangen, gebrokenheid en herstel.

Ik gebruik een reductieprent techniek om ideeën over tijd, metamorfose en essentie te onderzoeken. Hierbij snijd ik lijnen uit hout in een onomkeerbaar maakproces.